DO
Hoe voelen wij ons gesteund en getroost?
Het zijn vaak juist de eenvoudige,kleine dingen.
-Als mensen over Noah* praten,ons laten weten aan hem te denken.
-Als ze ons vertellen dat ook voor hun zijn leven waarde had.
-De kaartje,mailtjes & berichtjes om ons een hart onder de riem te steken.
-Een luisterend oor (!!!!!!!!!!!!),een arm om je schouder.
-Er worden wel eens dingetjes voor Noah* meegenomen : bloemen , een mooie kaars.Het
doet ons zo verschrikkelijk goed wanneer mensen ons zo laten voelen dat Noah* er gewoon bij blijft horen.
-Veel mensen lopen even naar de box als ze hier zijn ; kijken even naar de foto`s
en staan stil bij de urn.Even een moment van aandacht voor Noah*.Dat hoeft niet vergezeld van woorden te gaan.Voor ons betekend
het veel.
-"Ik luister vaak naar het nummer van Gary Jules,mad world.Het doet me aan Noah*
denken". Berichtje van mijn jongste broer.Één zin , waar zoveel achter zit.
-Bijna iedereen die nog foto`s van Noah* had,hebben deze ook aan ons gegeven.Een
teken van begrip dat alles wat tastbaar is , zo waardevol is.
-Het gevoel dat mensen nog steeds graag in ons gezelschap zijn en dat ze ons verdriet
accepteren en respecteren.
-Wil je toch graag iets praktisch doen?Het was bij ons organisatorisch een zooitje
en veel engeltjesouders lopen daar tegen aan.Eenvoudige,dagelijkse dingetjes worden een enorme onderneming.Dus help met de
boodschappen, neem de tuin een onder handen,werk die berg strijk weg ; dat soort dingen.Biedt het niet aan,doe het gewoon.
-Heb geduld,geef ruimte en verwacht niet te veel van ons.
-Sta even stil bij de geboorte & sterfdag van het kind ; voor de ouders toch
heftige dagen.
Don`t
-Relativeren als troost werkt niet ; het vergroot alleen maar het gevoel van radeloosheid
en frustratie.Maak ons verdriet niet kleiner. , het IS groot.
-"goede" raad & "goede" adviezen : Zoek afleiding,ga er eens tussen uit,ga eens
naar de kapper (is echt gezegd tegen één van de moeders bij LE).
"het leven gaat door" , "je moet toch verder" , "denk erom,je hebt er nog een!" ,
ja dûh!!
-Wat we vaak meemaken is dat iemand vraagt hoe het gaat en vóór dat we antwoord
kunnen geven steken ze een hele monoloog af over wat wij voelen (of zouden moeten voelen) en hoe het nu verder moet.Niet doen
; je kunt daar geen mening en geen oordeel over hebben als je niet in onze schoenen hebt gestaan.Ik loop overigens gewoon
weg bij dit soort "gesprekken".
-Toen het nog actueel was,werd er vaak gezegd : we komen langs,we bellen etc.Zeg
liever niks en doe het ook werkelijk als je dat oprecht van plan bent (want de meesten houden hun woord niet.).Wij zelf zitten
hier eigenlijk niet mee,maar vaak is het voor mensen in onze situatie wel hard om te moeten constateren dat het allemaal slechts
mooie woorden geweest zijn.
-In ons geval ook de mooie beloftes vooraf. "We gaan dit doen,we gaan dat doen,we
zorgen dat jullie niet in dat gat vallen,we zullen er zijn, blablabla".Wek geen verwachtingen als je niet bereid bent om ze
waar te maken.Dat is spelen met mensen ; in dit geval mensen die al genoeg voor hun kiezen hebben gekregen.Dit was wel kwetsend
voor ons,het gaf ons het gevoel dat men slechts geteerd had op het lot van Noah* , hem benut hadden om zich te kunnen profileren.Totdat
de voorstelling voorbij was......
-Het Grote Negeren 1: de foto`s ,de urn , de box geen blik waardig gunnen ,
niet over Noah* praten , het leven gaat immers door (en daar hoort Noah* dan blijkbaar niet meer bij.)Heel erg kwetsend.
-Het Grote Negeren 2 : diegenen die mij nog zwanger hebben gezien,die weten dat er
een baby geboren is en die ons vervolgens straal voorbij lopen.Geen "hallo" , laat staan "sterkte" of "gecondoleerd".Als
je het zò moeilijk vindt om iets te zeggen,zeg dan dat je het zò moelijk vindt om iets te zeggen.Straf ons niet voor ons verdriet.
-Verwacht niet te veel van iemand die zoiets mee maakt.Wij hebben van het begin af
aan geprobeert open te staan voor onze omgeving , maar dat kost heel erg veel energie.Alles valt nl. zo in het niet bij het
(naderende) overlijden van je kind.Ook al lijken we aan de buitenkant sterk,leg je problemen e.d. niet bij ons weg .Verstandelijk
begrijpen we dat het allemaal echt vervelend is ,die relatieproblemen,kras op je auto,problemen op je werk (ik noem maar wat ),maar
gevoelmatig zijn het voor ons onbenulligheden.
-Veel mensen zijn geraakt door het overlijden van Noah* en hebben er verdriet
van.Nu is verdriet uiteraard geen "wedstrijd",maar er zijn er die menen er net zoveel of zelfs meer verdriet van te
hebben.Dat kan niet.Echt niet.(en wees maar blij,want je wílt het ook niet weten.)Hij heeft maar één vader en één moeder.Meet
jezelf niet met ons.
-Of een kind voor,tijdens of na de geboorte overlijdt,of hij/zij nu 2,12 of 20 jaar
is,of het verwacht of onverwachts gebeurt : het verdriet en gemis zijn even groot.Het een is anders dan het ander,niet minder.Ieder
leven heeft waarde,ieder kind heeft recht op erkenning ,ieder overleden kind slaat een gat in het leven van de ouders.Nogmaals
: maak het verdriet niet kleiner.
Dit soort situaties blijven moeilijk ; als buitenstaander wil je wat zinnigs zeggen,wil
je het dragelijk maken,wil je troosten.
De ouders verwachten van hun omgeving niet dat ze het dragelijk kunnen maken,ze verwachten
niet dat hun omgeving "het oplost" of dat voor hun omgeving de wereld óók stil staat.Het leven gaat immers door,daar zijn
wij ons maar al te bewust van.
We willen ook vooruit ; maar het is soms zo moeilijk,het doet zo zeer.
Je hoeft er alleen maar te zijn,te luisteren ( al is het voor de 1000ste keer,al
is het 2 jaar later),hartelijkheid & betrokkenheid te tonen.Zeer zeker ook naar het overleden kind toe.Meer kún je niet
doen en meer hoef je niet te doen.En wees oprecht ; maak geen beloftes,zeg geen dingen toe,wek geen verwachtingen als je niet
werkelijk van plan bent om het waar te maken.
-
