De dag van Noah zijn "doodsvonnis" , (11 feb.) en zijn thuiskomst-dag
(13 feb) waren veel moeilijker ; maar al doet het op zo`n moment nog zo`n pijn , het "voldane" gevoel dat we hem mee naar
huis konden nemen blijft erg sterk aanwezig.
Hoewel we schrik hadden voor deze weken gaat het op dit moment goed .Er begint
weer ruimte te komen voor andere zaken.Overleven wordt weer leven ; de wereld komt weer langzaam binnen.
Patrick begint weer langzaam in de ploegendiensten te vloeien en dat gaat goed.Hij
is ook hier in huis weer veel aan het werk ; voordat de nieuwe keuken geplaatst kan worden moet er e.a. verandert worden qua
leidingen e.d..Een paar maanden geleden had hij het overzicht en de concentratie niet voor dat soort dingen.Nu gaat het eigenlijk
als vanouds .
Ook onze tijdsbeleving begint weer een beetje in de pas te lopen ; welke dag het
is,welke maand,welk seizoen.
Jessy is echt een kleutertje aan het worden ; wat gaat dat hard ineens!
Nog steeds praat hij vaak over Noah , wat hij allemaal aan het doen is in de wolken.Hij
gaat er heel ontspannen mee om.Dat hopen we zo te kunnen houden.Een "nieuwe" baby staat hoog op zijn verlanglijstje.De tijd
zal moeten leren of dat voor ons weg gelegd zal zijn.Het is zeker niet iets waar we ons geluk,of het zijne, vanaf laten hangen.
Ellen & Cornelieke (van de uitvaartonderneming van Noah zijn afscheid) hebben
me gevraagd 9 april met hun mee te gaan ; zij geven dan een workshop over kinder-uitvaarten voor de VKS.Ik ga graag mee,in
de hoop mensen er toe te bewegen vooral hun hart te volgen wanneer zij voor de verschrikkelijke situatie komen te staan dat
hun kind sterft.
Het is zo,zo,zo,zo belangrijk dat je met een rustig gevoel terug kunt kijken ; dat
je kunt zeggen dat alles gegaan is zoals het moest gaan.En wij kunnen dat,dat is een zegen,
Ook ben ik sinds kort moderator op het forum van de VKS,werkgroep overleden kinderen.Ik
hoop lotgenoten een beetje steun te kunnen bieden en wellicht een beetje hoop dat er een moment komt na het overlijden van
hun kind dat leven geen "moeten" meer is,maar willen.
We kunnen wel zeggen dat ons leven weer als ons leven begint te voelen.
Wat dat betreft wist Joost,de bedrijfsmaatschappelijkwerker,al meteen hele rake dingen
te zeggen tijdens ons eerste gesprek :
-Het gaat pas goed met je wanneer je verdriet er mag zijn.
-Er komt een moment dat het je leven niet meer zo ontregeld.
-Er zullen mensen zijn die na verloop van tijd zeggen : heb je er nu nog last van?Ja,en
over 30 jaar nog.
En waar we ons ook erg gelukkig mee prijzen is dat ons huwelijk deze dreun heel goed
kan incasseren.We gaan er ieder op onze eigen manier mee om,geven elkaar de ruimte,maar toch zo samen.We kunnen oprecht zeggen
dat we het heel goed hebben met elkaar.
Bizar eigenlijk ; de combinatie van ons DNA heeft deze nachtmerrie veroorzaakt .
