Toen we te horen kregen dat Noah* zijn ziekte erfelijk was en dat bij
iedere zwangerschap de kans één op vier was ; hield voor ons het hoofdstuk "kinderen" op.Dit wilden we een kind nooit meer
aan doen.
Een aantal weken na Noah* zijn overlijden was ik op een lotgenoten-contactavond van
de VKS.Daar hoorde ik voor het eerst over de Pre-implantatie Genetische Diagnostiek.
Het liet me niet meer los......de deur ging weer voorzichtig op een kiertje.....het
zou nog kunnen......
Ik begon te zoeken en te lezen over PGD en daarmee wakkerde het vlammetje verder
aan.
Patrick had die informatie niet nodig ; hij had voor zichzelf duidelijk dat hij tòch
de sprong in het diepe wel wilde wagen.
Toen Jessy meer en meer naar "een nieuwe" baby begon te vragen moest ik toch alle
(on)mogelijkheden serieus gaan afwegen.
Ik heb gelezen over PGD( en ook contact gehad met de projectleidster in Maastricht),en
ook over pre-natale diagnostiek & de betrouwbaarheid daarvan ; maar ook in adoptie heb ik me even verdiept.
We hebben alle mogelijkheden besproken en uiteindelijk bleven er voor ons twee
over : een zwangerschap op de normale manier in combinatie met pre-natale diagnostiek , of PGD.Maar voor beide moest wel het
DNA onderzoek van Noah* afgerond zijn en het gen-defect exact in kaart gebracht zijn.
Voorop stond dat we het kind moesten kunnen beschermen tegen Zellweger.Ook met Joost
hebben we het hier uitvoerig over gehad.
Als je het zo leest lijkt het misschien eenvoudig,maar dat was deze beslissing allerminst.
Juist omdat er zoveel factoren en gevoelens meespeelden besloten we deze beslissing
dan ook voor ons te houden.
Eind augustus kregen we het bericht dat het DNA onderzoek afgerond was en dat men
in staat was geweest het defect in kaart te brengen.
Één belangrijke stap was genomen ; het zou te traceren zijn.
Tijdens het gesprek met de kinderarts werd ons verzekerd dat pre-nataal onderzoek
betrouwbaar zou zijn.
Aan PGD zouden erg veel nadelen zitten dus een zwangerschap op de natuurlijke manier
leek de beste beslissing.
Omdat ook het leeftijdsverschil met Jessy een rol speelde besloten we dan de sprong
ook maar meteen te wagen en stopte ik met de pil.
27 December bleek ik zwanger te zijn.Dit spatte echter 10 dagen later als een zeepbel
uit elkaar toen het mis ging.
Op zich hebben we er niet al te dramatisch over gedaan ; er was duidelijk in de aanleg
iets helemaal mis.
Maar nu was het maar weer afwachten wanneer ik weer zwanger zou zijn.
Moeder natuur was ons toch gunstig gezind : begin maart bleek ik opnieuw zwanger.Bij
de eerste echo op 30 maart zagen we dat Jessy & Noah* niet één,maar twéé broertjes/zusjes zouden krijgen.Voor ons gevoel
een cadeautje van Noah*.
Met 11 weken werd er in het AMC een vlokkentest gedaan.Dat was op 20 april,een dag
na Noah* zijn sterfdag.Dat was heftig en het was ook heel erg moeilijk om in een goede afloop te geloven.
Na 16 zenuwslopende dagen kwam het verlossende bericht dat we 2 dochters verwachtten
en dat ze géén Zellweger hadden.Wat er dan door je heen gaat is niet te beschrijven.
De zwangerschap zelf is goed verlopen.De baby`s maakten het goed,ik voelde me prima
en heb zelfs tot de 29 weken gesport.
Met 37 weken bleek ik 3 cm ontsluiting te hebben en werd er besloten in te leiden
als de baby`s zich niet binnen 48 uur zouden melden.
Op 21 oktober zijn , na een geweldig mooie en vlotte bevalling Luna & Iris geboren.Luna
is opgevangen door Patrick,zij verraste ons en de mensen in het ziekenhuis door ineens met alle geweld ter wereld te willen
komen.Iris kwam 14 minuutjes later,in stuit èn in de vruchtzak .
Ze deden het heel erg goed en we werden naar de kraamafdeling gebracht.Wij waren
zo opgelucht : ze waren er,ze deden het goed en er was al sprake van dat we de volgende dag naar huis mochten.
Enkele uren later leken we even in de Twighlight-zone terecht te zijn gekomen : Luna
werd grauw en kreeg problemen met haar zuurstof.Ze werd naar de afdeling neonatologie gebracht en aan zuurstof en een monitor
gelegd.Dezelfde verpleegkundige had dienst als de nacht dat we met Noah* binnen gebracht werden.
Die nacht liep ik op en neer tussen luna & Iris.
De volgende dag kwam er zo links en rechts steeds meer apparatuur bij.Nog een infuusje,neusbrilletje
vervangen door een C-pep (ook voor zuurstof),sonde.Ze kregen het niet onder controle.Luna werd behandelt door dezelfde artsen
als bij Noah*.
S`avonds ging ik met Iris naar huis.De volgende ochtend ging al heel vroeg de bel.Er
stonden 2 collega`s van Patrick voor de deur.Patrick deed open.Ik hoorde ze binnen komen en zeggen :" proficiat met je dochters.Maar
daarvoor zijn we niet hier.Een van jouw dochters..." en de rest kon ik niet horen omdat ze door gelopen waren naar de woonkamer.En
ik dacht "ze is dood".
Toen ik beneden kwam zat Patrick aan de telefoon met de kinderarts.Godzijdank was
ze niet dood,maar het ging niet goed met haar.En de arts wilde geen risico`s nemen : ze was net geïntubeerd en ze stonden
op het punt om met de ambulance te vertrekken naar het Sophia-kinderziekenhuis in Rotterdam.
Ze kwam terecht op dezelfde afdeling waar Noah* ook gelegen heeft,alleen een bedje
verder.Dezelfde geluiden,dezelfde sfeer,dezelfde gezichten..
Niet te geloven dat we daar weer aan een bedje zaten,na een tweelingzwangerschap
die zo goed verlopen is : geen TTS,geen vroeggeboorte of andere problemen.Bevalling heel vlotjes,geen complicaties , en daar
lag ze toch,aan de beademing.
Helemaal verklaren kunnen ze het niet,maar het meest waarschijnlijk is dat Luna,door
haar snelle geboorte,nog vruchtwater in haar longetjes heeft gehad.Eenmaal in Rotterdam hebben ze haar medicijnen voor haar
longetjes gegeven en daar knapte ze razendsnel van op.Sneller zelfs dan ze verwacht hadden,want 48 uur later had ze al geen
enkele ondersteuning meer nodig.
Een dag later ging ze terug naar Breda.Weer 2 dagen later waren alle infusen e.d.
eraf en ging ze ook van de monitor af.De volgende dag bleek ze weer in gewicht te zijn aangekomen en mocht ze mee naar huis.
Net als bij Noah* hebben we er in die week voor gezorgt dat ieder kind een ouder
bij zich had.Patrick was meestal overdag bij Luna,en ik bij Jessy & Iris.
S`avonds ging ik naar Luna en was Patrick thuis.
Al met al weer geen ontspannen kraambed en daar ben ik best teleurgesteld
over geweest.
