Kort voordat Noah* geboren werd,hadden wij een bungalowtje geboekt aan
het Lago di Como in Italië.
Het was ons aangeraden door Cas & Erwin ; het zou er heel geschikt zijn om er met een
baby van een maand of 9 naar toe te gaan.
Het bungalowtje was van alle gemakken voorzien en zaken zoals een babybedje konden moeiteloos
gereserveerd worden.We hadden een rugdrager aangeschaft zodat we met de kinderen lekker de bergen in konden en mochten we
het geluk hebben dat Noah* , in tegenstelling tot zijn grote broer op die leeftijd,wel s `middags zou slapen , kon Jessy lekker
aan het meer spelen of in het speeltuintje van het park.
Toen bekend werd dat Noah* zou sterven,wilden we aanvankelijk de vakantie annuleren.In eerste
instantie hadden we nog een beetje hoop dat Noah* het nog wel een tijdje zou redden,en met zo`n ziek kindje ga je geen 1000
km rijden.Al snel werd duidelijk dat we Noah* echt heel snel af moesten geven,dus we annuleerden niet met als achterliggende
gedachte dat het misschien ook wel prettig zou zijn om er even tussen uit te zijn.
Noah* ging dood en vrijwel tegelijkertijd ging voor Cas & Erwin hun grootste droom in
vervulling : Cas kreeg een baan in Italië ; eindelijk kregen ze de kans een bestaan op te gaan bouwen in het land waar ze
zich zo thuis voelen.
Met toch wel gemengde gevoelens,gezien de timing,grepen ze die kans.
Ze waren toch wel bang dat het ons verdriet zou doen,juist nu.
Maar voor ons viel juist alles op zijn plaats : dit was een cadeautje van Noah* ! Een droombaan
en een droomhuis in een mooie stad,dichtbij de bergen en de meren ; precies waar ze al jaren van dromen en precies op het
moment dat Noah* zijn taak er hier op zat.
Toen Cas & Erwin enkele weken later hun nieuwe huis en nieuwe werkplek gingen bekijken,waren
ze op een avond op de Campo dei fiori.
Dat is een uitzicht-plaats in de bergen,op zo`n 15 minuten rijden vanaf hun huis.Daar keken
zij uit op de stad en zagen de zon onder gaan.Van lieverlee fonkelden er steeds meer lichtjes terwijl het langzaam donker
werd.
"Allemaal lichtjes voor Noah* " , zeiden ze.
We hebben toch wel verschillende keren op het punt gestaan om de vakantie te annuleren en
hadden er niet echt zin in , totdat Cas & Erwin er begin augustus voorgoed naar toe gingen.Hun verhalen over Italië deed
ons toch wel een beetje zin krijgen om toch te gaan.
In de nacht van 17 op 18 september zijn we vertrokken , met Noah* zijn beertje en zijn speeldoosje
(de pluche blauw-witte Mickey Mouse) op de achterbank naast Jessy.
Aan het Lago di Como was het prachtig en we hadden heel goed weer.
In het bungalowtje hadden we op een tafeltje een foto van Noah* weggezet , met zijn beer
& speeldoosje erbij.In de loop van de week kwam daar steeds meer bij te liggen/staan : van die rode kaarsjes die je zo
vaak ziet in Italië,bloemetjes geplukt tijdens een wandeling,kastanjes geraapt onderweg naar S.Miro , een mooie steen meegenomen
door Jessy uit de bergen.Net zoals hier thuis,was Noah* helemaal "aanwezig" .
Ook zijn we nog een paar dagen bij Cas & Erwin in Varese geweest en uiteraard zijn we
naar de campo dei fiori gegaan.We namen Noah* zijn beer en zijn speeldoosje mee en hebben daar naar de zonsondergang gekeken.Allemaal
lichtjes voor Noah* ...............
Het is goed dat we niet geannuleerd hebben en tòch gegaan zijn.
Echt genieten zoals voorheen kan niet meer , maar dat hadden we ook niet verwacht.We hebben
het best naar ons zin gehad en ik denk dat we daar tevreden over kunnen zijn.Jessy lijkt zich,net als wij,thuis te voelen
in Italië en wilt "morgen even terug rijden" .En dat is toch wel het allerbelangrijkste,dat hij een fijne vakantie
heeft gehad en er met veel plezier op terug kijkt.
Het was heel fijn om bij Cas & Erwin te zijn , en te zien hoe ze nu wonen en leven.
Met Noah* zijn beer & zijn speeldoosje weer naast Jessy op de achterbank zijn we weer
naar huis gereden en het was zo fijn om hier weer binnen te stappen , tussen al Noah* zijn spulletjes : de box , zijn jasjes
die nog in de woonkamer hangen,overal foto`s en natuurlijk het schilderij en de urn.
We hadden het al eerder gemerkt en ook nu is het zo : het evenwicht is snel zoek.Ondanks
dat we het best naar ons zin hebben gehad,zijn we toch weer uit balans en het zal wel weer een paar dagen duren voordat we
dat weer een beetje gevonden hebben.
Nog steeds lukt het niet om overzicht te hebben en ook onze tijdsbeleving lijkt uit een
andere dimensie.
Het blijft een vreemde gewaarwording dat je een heel ander persoon geworden bent en dat
de gebruiksaanwijzing van jezelf van vroeger helemaal herschreven moet worden.
De impact van de dood van Noah* is echt gigantisch en alles,maar dan ook alles,is anders.
