Zondagmiddag 18 april.
Frankie Chili heeft net zijn eerste race in Misano erop zitten en Valentino Rossi maakt zich op voor zijn debuut met
de Yamaha.
Ik lig met Noah op de bank en zie dat hij ineens grauw wordt.
Patrick haalt de saturatie-meter en Noah zijn zuurstof-gehalte is gezakt tot 45%.We leggen hem snel op zijn buik in de
box , met het voeteneind een beetje omhoog.Ook bellen we de huiartsenpost.
Na 10 minuten is de saturatie opgeklommen tot 65% en weer 10 minuten later is het 90%.Zijn hartactie is te hoog.De arts
komt , maar kan niets doen , tenzij we willen dat Noah morfine krijgt.Aangezien dat echt de allerlaatste halte zou zijn willen
we dat nog niet.Die beslissing willen we met onze eigen huisarts nemen.
De arts gaat weg,Noah slaapt .
Rossi heeft inmiddels al gewonnen , Chili zie ik met tranen over m`n wangen de race winnen ; hij leidt het kampioenschap
voor het eerst in zijn carriëre.
Noah ligt op sterven.
Die nacht ligt Noah tussen ons in.
Hij krijgt aanval op aanval , de enorme hoeveelheden luminal & dormicum die hij krijgt helpen niet meer.
Zijn hartactie is constant te hoog , zijn saturatie houden we boven de 90% door hem alleen nog maar op zijn buikje te
laten liggen.Zo verschonen we hem ook.We beseffen dat het echt op is , Noah zijn ogen zijn leeg ; de ziel is eruit.
Maandag 19 april
S`ochtends komt onze eigen huisarts.Hij is heel eerlijk.
Qua kwaliteit , comfort & waardigheid is de grens bereikt , we hebben hem niets meer te bieden.We kunnen hem morfine
geven , dan zal hij binnen korte tijd overleden zijn , waar hij niets van zal merken.
Geloof me , een "mooie dood" bestaat niet.Er is niets "moois" aan om je baby in je eigen armen te zien en voelen sterven.
Waardig en vredig , dat wel.Maar wel het absolute dieptepunt , het ergste wat je kan mee maken.
Noah ademt tegen half 9 s`avonds voor de laatste keer nog één keer in en uit.
Zo klinkt "oorverdovend stil" dus.
Ik blijf nog een tijdje met hem op ons bed liggen , het bed waarin hij 11 weken en 5 dagen eerder ook geboren is.Hij
ziet er tevreden uit.
De huisarts komt en belt de uitvaartonderneming.Cas & Erwin ,die er waren om voor Jessy te zorgen en hem op bed hebben
gelegd , zetten koffie , komen nog even bij Noah kijken en gaan weg.
Wij gaan Noah wassen en geven hem het pakje aan wat hij aan had toen hij thuis kwam.
Ellen en Cornelieke van de uitvaartonderneming komen binnen en het eerste wat ze zeggen als ze Noah zien is "zo
hee , wat ziet hij er rustig en tevreden uit".
Noah oogt inderdaad heel ontspannen en tevreden.
Zijn ledikantje wordt op zijn kamertje gezet & voorzien van koel-elementen.We leggen hem er zelf in.
Ellen en Cornelieke gaan tegen middernacht weg en de huisarts komt nog even.
Rond één uur zijn we alleen.
Verdwaasd , verslagen.
Patrick gaat buiten een sigaret roken , ik maak een paar mailtjes en moet helaas ook nog wat kolven.
We zitten nog een tijdje op de bank , praten , huilen en besluiten dan toch maar te gaan proberen te slapen , of in ieder
geval te rusten.
Dinsdag 20 april
Jessy is tegen 7 uur wakker.
Ik haal `m uit bed en neem hem mee naar onze slaapkamer.Zoals iedere ochtend wil hij de dag beginnen met "Noah kroelen".Hij
ziet dat het ledikantje niet meer op onze slaapkamer staat.Ik zet hem op ons bed en zeg :
"Jessy , luister eens even naar mama.Weet je nog dat we verteld hebben dat Noah heel erg ziek is en dood gaat? Dat hij
dan op een wolkje gaat wonen waar hij wel kan spelen en chocolade lollies eten?"
"ja"
"Noah is nu dood.Hij heeft zijn oogjes dicht en is koud en beweegt niet meer."
"oh"
"hij ligt in zijn bedje op zijn kamer.Zullen we gaan kijken?"
"ja"
Hij keek naar Noah , aaide over zijn wangetjes en constateerde dat Noah inderdaad koud was.
"Noah eten?"
"Nee,Noah eet niet meer."
"Muziek aan voor Noah dan?"
"Dat kan wel , zet maar aan".
Speeldoosje ging aan en Jessy ging spelen.
We hebben met Ellen & Cornelieke afgesproken dat de coolpacks waar Noah op ligt door ons telkens vervangen
worden.Hij is onze zoon en ook nu willen we zelf voor hem zorgen.
In de daarop volgende dagen zijn we met Noah zijn uitvaart bezig.Het moet een warm en waardig afscheid worden .
Ellen & Cornelieke begleiden ons heel erg goed en voelen haarfijn aan wat we willen en wat bij ons past.
Er zijn mensen die denken dat het voor ons "makkelijker" was omdat we wisten dat Noah zou sterven.Weten dat je kind gaat
sterven is echter ontzettend wreed.Het is ànders,maar als je denkt dat het màkkelijker is,begrijp je niet zo veel van het
leven.
Vrijdag 23 april kunnen de mensen die willen thuis afscheid komen nemen van Noah.Het is heel druk , en heel onwerkelijk.Het
voelt alsof we meespelen in een film.
S`avonds zit ik bij Noah;het buurthuis om de hoek heeft kinder-disco.Vrolijke deuntjes dringen Noah`s kamertje binnen.Bizar.
Morgen zijn we hem kwijt,vanaf morgen iedere dag de rest van ons leven zonder dit prachtige kind.
Zaterdag 24 april
De dag van het definitieve afscheid.
Noah heeft een wilgentenen , ei-vormig mandje met zachte doeken erin.
Tot en met zaterdagochtend ligt hij in zijn eigen bedje ; die ochtend halen wij hem daar zelf uit en leggen hem in dat
mandje.De laatste keer dat we hem uit zijn ledikantje halen.......
Onze caps van Chili & Rossi gaan mee , die zal Noah bij zich houden.
Met Noah tussen ons in op de achterbank en Jessy in zijn stoeltje op de passagiersstoel worden we door Cas naar
"de kivietslaar" gereden.
Daar wordt Noah op een tafel gezet met kaarsjes eromheen.
We beginnen de dienst met "di sere nere" van Tiziano Ferro.
Vervolgens gaan we met zijn drieën staan en krijg ik het voor elkaar te zeggen wat ik wil zeggen.
Een gespecialiseerd bedrijf heeft een foto en video-compilatie gemaakt met beeld & fotomateriaal
van Noah dat wij zelf uitgezocht hebben.Dat wordt getoond op een groot scherm.Het duurt zo`n 11 minuten , de muziek die erbij
hoort is "the power of love" van Frankie Goes To Hollywood.Dat nummer was nl. op de radio toen we de beelden aan het uitzoeken
waren.
Daarna luisteren we naar "l`ultimo bacio" van Carmen Consoli en sluiten we het formele gedeelte van de dienst af.
Diegenen die willen kunnen nog even bij Noah gaan kijken of met ons praten.
Na ongeveer 3 kwartier gaat iedereen naar buiten en krijgt een belleblaas.
Als wij met Noah tussen ons in naar buiten komen , lopen we door een haag van bellen ; heel sprookjesachtig.
Jessy blijft achter bij Cas & Erwin.Wij vinden hem nog veel te klein voor zoiets als een crematorium.Hoe kan je hem
iets uitleggen waar je zelf kapot aan gaat?We hebben hem verteld dat we Noah naar de wolkenlift gaan brengen.Daar mogen alleen
kindjes komen die op een wolk gaan wonen.
Weer met Noah tussen ons in op de achterbank brengt Ellen van de uitvaartonderneming ons naar het crematorium.
We hebben daar een familiekamer tot onze beschikking.Met z`n tweeën nemen we afscheid.Ik neem Noah nog even in mijn armen
, laat zijn speeldoosje nog één keer spelen.
Dan is het toch echt tijd.We leggen hem terug en leggen de caps en de tekeningen bij hem.Nog één laatste blik , dan sluiten
we voorgoed het mandje.
Op het moment dat we weglopen van het mandje gaat er ook bij ons iets dood.Deze keer moeten we hem voorgoed achter laten
; de ultieme nachtmerrie .
Eigenlijk is het heel vreemd,je zou willen gillen en krijsen,maar op de één of andere manier blijf je rustig.Je
wéét dat je weg moet,je wéét dat je hem nu echt af moet geven en in een roes doe je wat je moet doen.Zonder die roes zou je
stapelgek worden.
Normaal gesproken moet een urn een maand op het crematorium blijven staan.Wij hebben echter ontheffing aangevraagd bij
de officier van justitie en deze ook gekregen.We mogen de urn diezelfde middag ophalen.
We moeten verder zonder Noah ; niets is nog hetzelfde , niets is nog vertrouwd.
Lieve kind,we houden zo verschrikkelijk veel van je ; wat missen we je!!
